Kendi ihtiyaç içindeyken mümin kardeşinin işini görmeye işar ahlakı denir.


"Onlar kendileri ihtiyaç içinde olsalar bile başkalarını nefislerine tercih ederler." (Haşr; 9) ayeti, sahabe-i güzini övmektedir. Onlar ellerindeki nimetlerin asıl sahibini yakinen biliyorlardı.

Kendilerini nimetin sahibi değil, o nimeti sahibine ileten emanetçi olarak görüyorlardı, insanlar kendi derdine düşme zelilliğinden kurtulmalı, muhtaç kardeşlerinin yardımına koşmalı, onların işleri ile uğraşmalıdır.

Allah Resulü (s.a.v), Kim bir müminin dünya sıkıntısını giderirse Allah da (c.c) o müminin kıyamet gününde bir sıkıntısını giderir. "Kim bir ayıp örterse Allah, (c.c) onun dünya ve ahiret ayıplarını örter. Bir kul, din kardeşinin yardımında bulunduğu müddetçe Allah da ona yardım eder"buyurmaktadır.